Η Art Nouveau (Αρ Νουβό - Νέα Τέχνη) ήταν ένα κίνημα που σάρωσε τις τέχνες της διακόσμησης και την αρχιτεκτονική στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Οι καλλιτέχνες άντλησαν έμπνευση από οργανικές και γεωμετρικές φόρμες, εξελίσσοντας κομψά σχέδια που ένωναν ρευστές, φυσικές μορφές με πιο γωνιώδη περιγράμματα

Μια τάση, κυρίως μεταξύ των ζωγράφων της Νέας Υόρκης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όλοι από τους οποίους είχαν στραφεί προς μια εκφραστική τέχνη της βαθιάς συγκίνησης και των παγκόσμιων θεμάτων, ο Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός αγκαλιάζει τις χωρικές ανακαλύψεις του Jackson Pollock, τη ζωγραφική του χρωματικού πεδίου του Mark Rothko, καθώς και την αφαίρεση του Willem de Kooning. Οι περισσότεροι εμπνεύστηκαν από το Σουρεαλισμό και την αφηρημένη τέχνη για να δημιουργήσουν ένα νέο στυλ προσαρμοσμένο στην μεταπολεμική διάθεση της ανησυχίας και του τραύματος. Η επιτυχία τους έθεσε το σκηνικό για τη μεταπολεμική κυριαρχία της Αμερικής στο διεθνή κόσμο της τέχνης.

Η πρακτική της Εννοιολογικής Τέχνης έγινε δημοφιλής μετά τη δεκαετία του 1960 και παρουσίασε άτομα με μια ιδέα για την τέχνη, η οποία ήταν πιο σημαντική από την ολοκλήρωση ενός απτού και παραδοσιακού έργου τέχνης. Ο στόχος ήταν να δημιουργηθεί μια έννοια που υποχρέωνε τους ανθρώπους να εξετάσουν τη φύση της ίδιας της τέχνης και να αποφασίσουν οι ίδιοι, αν αυτό που παρουσιαζόταν ήταν ένα έργο τέχνης

Ο Εξπρεσιονισμός είναι ένας ευρύς όρος για μια σειρά από κινήματα στη Γερμανία της αρχής του εικοστού αιώνα, από τις καλλιτεχνικές ομάδες Die Brücke (Η Γέφυρα, 1905) και Der Blaue Reiter (Ο Γαλάζιος καβαλάρης 1911) ως τους πρώιμους ζωγράφους της Neue Sachlichkeit (Νέας Αντικειμενικότητας) στη δεκαετία του '20 και του '30. Πολλοί Γερμανοί Εξπρεσιονιστές χρησιμοποιούσαν ζωηρά χρώματα και αφηρημένες φόρμες για να δημιουργήσουν πνευματικά ή ψυχολογικά έντονα έργα, ενώ άλλοι επικεντρώθηκαν στις απεικονίσεις του πολέμου, της αποξένωσης και της σύγχρονης πόλης.

Ο Ιμπρεσιονισμός εμφανίστηκε στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα για να αντιτεθεί στο τέλειο ύφος της ακαδημαϊκής ζωγραφικής. Στα ιμπρεσιονιστικά έργα απεικονίζονται συχνά σκηνές της καθημερινής ζωής και χρησιμοποιούνται ζωγραφικές πινελιές και εναλλασσόμενες χρωματικές περιοχές, με στόχο την απόδοση της εντύπωσης του φωτός και της ατμόσφαιρας.

Ο Κονστρουκτιβισμός ήταν ένα κίνημα που εμφανίστηκε στην επαναστατική Ρωσία μεταξύ καλλιτεχνών, όπως οι Vladimir Tatlin, Aleksander Rodchenko, Antoine Pevsner, και Naum Gabo. Υμνώντας την "τέχνη ως μηχανή", έδωσε έμφαση στο χώρο, την κατασκευή και τα βιομηχανικά υλικά.

O Κυβισμός αρχικά αναπτύχθηκε από τον Pablo Picasso και τον Georges Braque, μεταξύ του διαστήματος 1907-1911. Η κλασική φάση του έχει δύο στάδια: το "Αναλυτικό", στο οποίο οι μορφές φαίνονται να αναλύονται και να κατακερματίζονται, και το "Συνθετικό", στο οποίο ξένες ύλες, όπως η εφημερίδα και ο καπλαμάς, εφαρμόζονται στην επιφάνεια του καμβά (collage). Το ύφος προσέλκυσε πολλούς υποστηρικτές, τόσο στο Παρίσι όσο και στο εξωτερικό, και θα επηρέαζε, αργότερα, τους Αφηρημένους-Εξπρεσιονιστές, ιδιαίτερα τον Willem de Kooning.

Ο Μετα-Ιμπρεσιονισμός αναφέρεται σε μια σειρά από καλλιτέχνες και στυλ που προέκυψαν μετά τον Ιμπρεσιονισμό, στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Παρά το γεγονός ότι υιοθέτησαν διαφορετικό ύφος, οι Mετα-Iμπρεσιονιστές τείνουν να μοιράζονται μια έμφαση στα έντονα, συχνά αυθαίρετα, χρώματα, τις εκφραστικές μορφές και τις ζωγραφικές πινελιές

O Μετα-Μινιμαλισμός στις εικαστικές τέχνες αναφέρεται σε έργα που έχουν δημιουργηθεί στα τέλη του 20ου αιώνα, που μοιράζονται τις φορμαλιστικές ή "καθαρές" ιδιότητες των παλαιότερων μινιμαλιστικών έργων. Σε αντίθεση με το Μινιμαλισμό, ο Μετα-Μινιμαλισμός δε βασίζεται πάντα στη φορμαλιστική ή γραμμική αισθητική και, συχνά, τα έργα του τοποθετούνται σε δημόσιους χώρους. Μερικοί από τους καλλιτέχνες του κινήματος είναι οι Anish Kapoor, Damien Hirst και Eva Hesse.

Ο Μινιμαλισμός εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1960 ως αντίδραση στις χειρονομιακές και αυτογραφικές υπερβολές του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού. Στην πρώιμη εφαρμογή του, κατασκευάστηκαν τεράστια γεωμετρικά αντικείμενα, σειριακές δομές και απλοποιημένες πλεγματικές επιφάνειες

O Ντανταϊσμός ή Νταντά (Dada) εμφανίστηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα ως ένα λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό κίνημα που ύμνησε το τυχαίο, τα "έτοιμα" έργα τέχνης (readymades) και τις προκλητικές παραστάσεις. Όσοι τον ακολούθησαν, συμπεριλαμβανομένων των Hugo Ball, Tristan Tzara, και Marcel Duchamp, περιφρόνησαν τις αστικές συμβάσεις της υψηλής κουλτούρας, ειδικά την εκτίμηση για την καλλιτεχνική πρόθεση και ικανότητα.

H Ποπ αρτ (Pop Αrt) ήταν ένα κίνημα που αναπτύχθηκε αρχικά στη Μεγάλη Βρετανία και αργότερα στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ως αντίδραση στην έμφαση του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού στις ιδιότητες της φόρμας και την εσωτερική έκφραση. Καλλιτέχνες όπως οι Jasper Johns, Robert Rauschenberg, Andy Warhol και Roy Lichtenstein προσπάθησαν να ανατρέψουν το καλλιτεχνικό χέρι, μέσα από τεχνικές όπως η σειριακή εκτύπωση, τα καθημερινά υλικά και οι εικόνες της ποπ κουλτούρας.

Ίσως το πιο ισχυρό και με τη μεγαλύτερη επιρροή πρωτοποριακό κίνημα του αιώνα, ο Σουρεαλισμός γεννήθηκε στο Παρίσι το 1924 από μια μικρή ομάδα συγγραφέων και καλλιτεχνών, που προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το ασυνείδητο ως το μέσο που θα ελευθερώσει τη δύναμη της φαντασίας. Επηρεασμένοι πολύ από τον Freud (Φρόιντ), οι Σουρεαλιστές πίστευαν ότι το συνειδητό μυαλό κατέστειλε τη δύναμη της φαντασίας. Επηρεασμένοι και από τον Marx (Μαρξ), ήλπιζαν ότι η ψυχή είχε τη δύναμη να αποκαλύψει τις αντιφάσεις στον καθημερινό κόσμο και να πυροδοτήσει την επανάσταση.

Ο Φουτουρισμός αναπτύχθηκε στην Ιταλία του μεσοπολέμου ως μια ιδεολογία που εξύμνησε την ταχύτητα, την κίνηση, το μηχανικό εξοπλισμό και τη βία της σύγχρονης εποχής. Συνδυάζοντας το ρεαλισμό με το κολάζ και την κυβιστική αφαίρεση, οι εικαστικές συνιστώσες του κινήματος περιλαμβάνουν γραμμές δύναμης και δυναμισμού, υποδηλώνοντας αντικείμενα που κινούνται μέσα στο χώρο.

O Φωβισμός ήταν ένα καλλιτεχνικό κίνημα στις αρχές του εικοστού αιώνα, που ιδρύθηκε από τον Henri Matisse (Ανρί Ματίς) και τον André Derain (Αντρέ Ντεραίν). Χαρακτηριζόμενοι ως άγρια θηρία ("les fauves" ή "wild beasts") από τον κριτικό Louis Vauxcelles, οι καλλιτέχνες προτίμησαν τα ζωντανά χρώματα και τις κυματιστές, σαν νεύματα πινελιές σε όλο τον καμβά.